සබඳ අපි කඳු නොවෙමු- උනුන් පරයා නැඟෙන..

‘මාක්ස්‘ කියනවා තවත් ජාතියක් යටපත් කරන්න සිතන කිසිඳු ජාතියකට නිදහස් ජාතියක් විදිහට නැඟී සිටින්න බැහැ කියලා. ඒක ඇත්තක්. අපිට අපේ නිදහස ගැන හිතන්න නම් අපි ඉදිරියේ සිටින අනෙකාගේ නිදහස අපි අතින් උල්ලංඝණය නොවිය යුතුයි. වසර ගණනාවක් පුරා බහුතරවාදය හා සුළුතරවාදය තුල මිරිකෙමින් අපි එකිනෙකාගේ නිදහස අහිමිකර ගත්තා. සැබෑ ගැටලුව කුමක්ද? ගැටළුවට වගකිවයුත්තේ කවුද? යන්න පිලිබඳ නිනව්වක් නොමැතිව දහස් ගණනින් එකිනෙකා මරාගත්තා.මැරුණේ අපේ පංතියේ අපේම උන්.නමුත් අපේ පිට ප්‍රශ්න පටවා අපි අපිවම මරගැනීමට සැලැස්වූ උන් එකිනෙකා හා සිනාමුසුව අතට අත දී සතුටු සාමීචියේ යෙදුණා. ගැටලුව සිංහල හෝ දෙමළ භාෂා තුළ නැත. ගැටලුව සිංහල හෝ දෙමළ ජනවර්ග තුළ නැත. ගැටලුව ඇත්තේ පංතිය තුලයි. පීඩකයා හා පීඩිතයා තුළයි.පීඩකයන්ට ජාතියේ, ආගමේ හෝ වර්ණයේ වෙනසක් නැතුවා සේම පීඩිතයාටද ජාතියේ, ආගමේ හෝ වර්ණයේ් වෙනසක් නැත. මේ සැබෑ ගැටීම පංති දෘෂ්ඨිකෝණයෙන් නිවැරදිව හඳුනාගන්නා තුරු අර්බුදයට විසඳුමක් නොලැබෙනු ඇත.
උතුරේ දීපචෙලවන් ප්‍රදීපන් වගේම දකුණේ දර්ශන මෙන්දිස් මේ ගැටළුව නිවැරදිව හඳුනගත්තා. දර්ශන තමන්ගේ ‘කඳුලුමිටියාවත‘ (1992) කෘතියේ. “උතුරින් - දකුණට“ කියන පද්‍ය පංතිය.ඊට හොඳ උදාහරණයක්. ඔහු මේ පැදි පෙළට අපූරු අනු මාතෘකාවක් යොදනවා. ඒ තමයි ‘පීඩිත ජාතියේ පීඩිතයෙකුගෙන් පීඩක ජාතියේ පීඩිතයෙකුට‘ යන්න. දර්ශනගේ මේ කාව්‍යය ටිකක් විතර කපලා කොටලා ගුණදාස කපුගේ ශූරීන් පසුකාලීනව ගායනා කරනවා ගීතයක් හැටියට. දර්ශන වරෙක ප්‍රකාශ කරනවා “මෙම කවිය ඇසුරෙන් සකස් කොට, ගායක ගුණදාස කපුගේ ගයන ගීතය නිසි මාතෘකාව යටතේ ඉදිරිපත් නොවීම ගැන මම කම්පා වෙමි“ කියලා.(http://www.boondi.lk/article.php?ArtID=985)
මේ පහත දැක්වෙන්නේ දර්ශන මෙන්දිස් ගේ ‘කඳුලු මිටියාවත‘ කාව්‍ය සංග්‍රහයේ සඳහන් වූ ‘උතුරින් දකුණට‘ පද්‍යයේ සම්පූර්ණ වචන මාලාවයි.

සබඳ අපි කඳු නොවෙමු
උනුන් පරයා නැගෙන
සුනිල දිය කඳුරු වෙමු
එකම කන්දෙන් වැටෙන

වියරු ගිනිදැල් නොවෙමු
වනය අවුලා තබන
මුරුගසන් වැස්ස වෙමු
දැවෙන කැලයට වහින

චන්ඩ පවනක් නොවෙමු
දෙරණ අතුගා දමන
මන්ද මාරුතය වෙමු
දෙකොන සිපගෙන හමන

නපුරු හීනය නොවෙමු
ළමුන් නිදි සුව බිඳින
සොඳුරු අඬහැරය වෙමු
දනන් නින්දෙන් මුදන

යකඩ පිත්තල නොවෙමු
රජුන් උඩ පැන තලන
බුරුත-කොස්-නැදුන් වෙමු
උනට එසවිය නොහෙන

පිදුරු-පොල් අතු නොවෙමු
පැරණි ගෙට සෙවිලි වන
සබඳ අපි ගඩොලු වෙමු
අලුත් ගෙපැලක් බඳින

මේ තරම් සියුමැලිද කළු ගල්

රජී වසන්නත ලියපු මේ ගීතය සංගීතවත් කරන්නේ කිහිපවතාවක්ම රාජ්‍ය සම්මාන දිනාගත් රජරටින් බිහිවුණු දක්ෂ සංගීතවේදියෙක්. ඔහු දර්ශන රුවන් දිසානායක. 

රජී ගේ හා දර්ශනගේ සුසංයෝගය බිහිදොරින් එළිබසින්නේ ප්‍රවීණ සංගීතවේදී සුනිල් එදිරිසිංහයන්ගේ හඬමුසුවත් සමඟයි.

..................................................

මේ තරම් සියුමැලිද කළු ගල්

හිතන්නටවත් බැරි නිසා

මම ගියා අවුකන බුදුන්ටත්

දෑස් දුන් මිනිසා සොයා //

කලා වැව ලඟ ඉලුක් හෙවනක

මැටි පිලක පැදුරක් එලා

රිදුම් පිරිමදිමින් බලයි ඔහු

මැරෙන ඉපදෙන රළ දිහා

ඉසුරුමුණියේ නුඹ තැනූ

පෙම්බරිය කොතැනද කියා

මා ඇසූ විට හිනැහුණා ඔහු

තවම තනිකඩයැයි කියා //

........................................................

රජී හැමවිටම තොරාගන්නේ පීඩයෙන් මිරිකෙන සමාජයේ සැඟවුනූ තේමාපාඨ. පහුගිය දවසක ශිෂ්‍ය සංගමය සංවිධානය කරපු වැඩසටහනකට නීති පීඨයට ආපු ‘රජී ‘ කිව්වේ, තමන්ගේ ජීවත අත්දැකීම,තමන්ගේ පංතිය තමන්ගේ සෑම නිර්මාණයක් තුළම ගැබ්වෙලා තියෙනවා කියලයි. මේ ගීතයටත් ඔහු ප්‍රස්තුත කරගෙන තියෙන්නේ ගල්වඩුවෙක්. බුදුන්ටත් දෑස් දුන් මේ ගල්වඩුවා තවමත් ඉලුක් ගෙපැලක තනිකමින් සුසුම්ලන්නේ හුදෙකලාවෙන්. ඇත්තටම මේ ගල්වඩුවා ගැන දන්නේ කවුද..? වචනයෙන් වචනය විග්‍රහ කරනවට වඩා සමස්ත ගීතයේම අරමුණ අපි තේරුම්ගත යුතුයි. අපි පොඩ්ඩක් හිතමු. රුවන්වැලි සෑය හැදුවේ කවුද? පරාක්‍රම සමුද්‍රය හැදුවේ කවුද? කියලා කවුරුහරි අපෙන් ඇහුවොත් අපි කියන්නේ යුගයන් දෙකකදී මේ රටේ රජකරපු රජවරු දෙන්නෙක්ගේ නම්. තවත් වෙලාවකදී කවුරු හරි ඇහුවොත් ගල්ඔය කළේ කවුද? මහවැලිය කළේ කවුද? අපිට මතක් වෙන්නේ නිදහසින් පස්සේ අපේ රටේ බිහිවෙච්ච දේශපාලඥයෝ දෙන්නෙක්ගේ නම්. නමුත් කවුරුවත් හරියටම දන්නේ නෑ, මේවගේ නිර්මාණ කරන්න දායක වුණ කම්කරුවෙකුගේ එක නමක්වත්. අඩුමතරමේ ඔවුන් ගැන මතකෙටවත් එන්නේ නැති තරමි. නමුත් පාලකයන්ගේ නම් ප්‍රසිද්ධ කරන්න කොයිතරම් නම් කම්කරුවෝ පිරිසක් තමන්ගේ දහඩිය, ලේ වගුරන්න ඇතිද? නමුත් ඔවුන්ට සාධාරණයක් ඉටුවුණාද? අඥාත නිර්මාණකරුවන් දහස් ගණනක් තමන්ගේ ශ්‍රමය අඩු ලංසුවකට මිල කරන්න ඇති. නමුත් ඉතිහාසය රඳවාගන්නේ පාලකයන්ගේ නම් පමණයි. ‘තක්ෂිලා ස්වර්ණමාලි‘ ලියපු ‘ටකරං සහ වඩිම්බු‘ කියන කෙටිකතා සංග්‍රහයේ එක් කෙටිකතාවක් තමයි ‘ඉස්කෝලේ මහත්තයා නටබුන් වලට ඇහෙන්න කෑ ගැහුවා‘. ඒ කෙටිකතාවේ තැනක මෙහෙම ලියල තියෙනවා “ රජාලා හදපු කෙංගෙඩියක් නෑ. ඕව හැදුවේ අපේ උං. හදාපු උං ගේ අත් කැපුවා. ඇස් පොට්ට කළා. එව්වංගේ නම් ඉතිහාසේ ලියෝගෙන අපේ උං මැරුවා. යකෝ නාහෙන් බේරෙන වතුර බිංදුව මාපටැඟිල්ලට වැටෙන්න පතාක පිළිම හැදුවේ තොපි නෙමෙයි අපි“ ‘රජී‘ එතරම් ආවේගශීලී නොවුනත් තමන්ගේ ගේයපද රචනයට අනුභූතිය කරගන්නේ ‘ස්වර්ණමාලි‘ ලියපු කෙටිකතාවේ අනුභූතියමයි. ‘ටෙනිසන් පෙරේරා‘ විසින් රචිත ‘දැතිරෝදෙන් උපන් බුදුන්‘ ග්‍රන්ථයට පාදක වන්නේ කාර්මික සමාජ විප්ලවයක්. නමුත් රජය විසින් මේ පොත තහනමට ලක්කරන්නේ ඉන් බුදුන්වහන්සේට අපහාසයක් වුණු බව දක්වමින්. නමුත් ග්‍රන්ථය තහනම් කිරීම පසුපස තිබුණේ සැබෑ දේශපාලනික උවමනාවක්. ‘රජී ‘ ලියපු මේ ගීතය තුළත් බුදුන්ට දෑස් දීමට ගල්වඩුවා සමත්වීම තුළ පෙන්වන්නේ කම්කරුවා බුදුන්ටත් වඩා උසස් යැයි පැවසීමද? යන්න යමෙකුට ප්‍රශ්න කළ හැකිය. ඒ ප්‍රශ්නයේ වරදක් නැ. බෞද්ධ සංස්කෘතිය තුළ උත්තම පෞර්ෂ්‍යත්වය බුදුන්වහන්සේ වන විට ඊටත් එහා ගිය පෞර්ෂ්‍යත්වයක් කම්කරුවාට ආරෝපණය කිරීමට ‘රජී‘ උත්සහ කරන්න ඇති. රජී මෙතන ගල්වඩුවෙකුට සංක්ෂිප්ත කරන්නේ සමස්ත වැඩකරන පංතියේ ජනතාව වන බව මගේ අදහසයි. ඒ අනුව වැඩකරන පංතිය අසහාය ලෝකෝත්තර විමුක්තිදායකයකු හා සම කිරීම තුළ හෝ ඉන් එහා ගිය ගෞරවයක් ලබා දීම තුළ අතීතයේ සිටම කම්කරුවාට සිදුවුණු අසාධාරණය අස්වැසීමට රචකයා යම් උත්සහයක් දරා ඇතැයි යන්න සිතිය හැකිය.

බලා වැලපෙමි නෙලා ගනු බැරි හන්තාන සිහිනේ...

ගීතයට ප්‍රසතුත වී ඇති තේමාව පිළිබඳ මාගේ අදහස නම්, මෙම ගීතය හඳගමගේ “ඇගේ ඇස අග“ (Let her Cry) චිත්‍රපටයේ තේමාපාඨයට යම්තාක් දුරකට සමාන්තර වන බවයි.

මෙය ‘හන්තාන අඩවිය‘ පාදක කරගත් ගීතයකි. හන්තාව අඩවිය කියූ සැණින් මතකයට නැඟෙන්නේ අන් කිසිවක් නොව ‘සරසවි භූමියක්‘ බව මා අමුතුවෙන් පැවසිය යුතු නොවේ. එනයින් මෙම ගීතය සරසවිය පාදක කරගත් ප්‍රේමණීය සිදුවීමක් බව වාච්‍යාර්ථ මතුපිට තුළ ඉතා හොඳින් විද්‍යාමාන වේ.

නමුත් මෙය හුදෙක් සරසවි මානව මානවිකාවකගේ කුළුඳුල් ප්‍රේමයකට ලඝු කිරීමට මම මැලි වෙමි. මෙය එක්තරා අසම්ත පෙමක කතාවක් ය යන්න මගේ අදහසයි. ප්‍රේමය අසම්ත විය නොහැක. නමුත් ප්‍රේමය සම්මත හෝ අසම්මත යැයි හංවඩුගසන්නේ සදාචාරය නැමැති පිරුවට තුළින් නිරුවත වසාගත් සමාජයය විසිනි. ඒ සමාජීය දෘෂ්ඨිකෝණය අනුව සරසවි ආචාර්යවරයකු හා ශිෂ්‍යාවක අතර ඇතිවන ප්‍රේමය සම්මත එකක් නොවනු ඇත.

.

“බලා වැළපෙමි 

නෙලාගනු බැරි 

හන්තාන සිහිනේ..“

ඇයට තම ප්‍රේමය කිසිඳු කලෙක නෙලාගත නොහැක. මන්ද, එය අසම්මත යැයි සමාජය ඇයට ගරහනු ඇත. නෙලා ගනු නොහෙන පෙමක් හෙයින් ඇය රහසේ ම වැළපෙනුයේ එබැවිනි.

.

“දරා නෙත් අග

දොවා සිත් මල 

ගොතනු මැන ළඳුනේ

සංසාර සිහිනේ“

සංසාරය නම් දීර්ඝ වූ ගමන තුළ කවදා හෝ හමුවූ හුරුව ඇතිව, මතු සසර තුළ නැවත හමුවීමේ බලාපොරොත්තුව ඇතිව එතෙක් ඉවසා දරා සිටින ලෙස ඇයට ඔහු ආරාධනා කරයි.

.

“වැහි පබළු යට

රඟ මඬල මැද

ඔබේ දෑතේ තුරුළු වෙන්නට“

ඇගේ ඇත්තේ අවිහිංසක ආශාවකි. සරසවි රඟ මඬල මතුයෙහි ඔහුගේ දෑතෙහි තුරුළුව සැතැපීමට ඇය ආශා කරයි.

.

“බිසෝ හැර ගිය 

ලසෝ රඟහල

අමාවක අඳුරේ

නොයනු මැන ළඳුනේ“

ඔහුගේ බිිරිඳ ඔහු හැරගොස් ය. එබැවින් ඔහුගේ හදවත නම් රඟහල දැන් ඇත්තේ අඳුරේය.එය හුදු අන්කාධරයක් පමණක් නොව, ‘අමාවක අඳුරකි. මේ රූපකයෙන් රචකයා ගීතයේ දැක්වෙන පුර්ෂයා තුළ පවතින භාවාත්මක හුදෙකලාව විග්‍රහ කිරීමට සියුම් ලෙස උත්සහ ගෙන ඇත. ඒ හුදෙකලාව මැකීමට පැමිණී අනාරාධිත අමුත්තිය වෙත ඔහු දැන් බැඳී ඇත. ඔහු ඇයට නොයන ලෙස ආයාචනය කරයි.

.

“වඩින තුරු සඳ දුරින් ඉන්නම්

තරු ඇදුරු පෙම් ගී අහන්නම්

ඇයට ප්‍රකාශිතවම සිය ප්‍රේමය හැඟවිය නොහැක. එබැවින් ඇය ඔහුට දුරින් හිඳ ආදරය කරයි. ස්වකීය තරු ඇඳුරිඳුගේ ඇමතීම ඇයට පෙම් ගී වැනිය.

.

“සොඳුරු ඒ සඳ දියේ එන්නම් 

හිඳිනු මැන සොඳුරේ 

හන්තාන අරණෙ“

තමා එනතුරු හන්තාන අරණෙහි හිඳින ලෙස ඔහු ඇයට ආරාධනා කරයි. ඒ ආරධනය වඩා ප්‍රේමණිය වන්නේ සෞම්‍ය එලියක් සේ ඇය වෙත පැමිණෙන වග දැක්වීම තුළිනි.

.

ජානක සිරිවර්ධන විසින් පදරචිත මෙම ගීතය ගායනය කරන්නේ පණ්ඩිත් අමරදේවයන් හා නව පරපුරේ දකෂ ගායිකාවක වන උමාරියා සිංහවංශ විසිනි. මෙම හඬ සුසංයෝගයද ගීතයේ යටි අර්ථයට මනා සාධාරණයක් ඉටුකර ඇතැයි යන්න මාගේ අදහසි. මන්ද පරිණත පිරිමි හඬක් සහ යොවුන් කාන්තා හඬක් ගීතයේ පදරුත් සමඟ හොඳින් ගැලපෙන බැවිනි.

නිදහසේ හිතමු...

හැම පෙබරවාදි 04දාම අපි නිදහස් දිනය මහ උජාරුවෙන් සමරනවා. ටිකක් හිතමු.48‘ අපි සුද්දගෙන් නිදහස ලබාගන්න කොට, සුද්දා අපිට දීලා ගිය දේවල් ටිකක් තියෙනවා. තේ, රබර්, පාරවල්, කෝච්චිය, ගුවන්තොටුපල, වරාය, පක්ෂ දේශපාලනය,ලිබරල් ආර්ථික රටාව..... ඒ වගේම සුද්දා අපිට නැතිකරලා ගිය දේවල් ගොඩක් තියෙනවා ස්වයං පෝෂිත ආර්ථිකය, කෘෂිකර්මාන්තය,සංස්කෘතිය, ජාතියක් විදිහට නැගිටින්නට තිබුණු ශක්තිය.... සුද්දගෙන් අපට ලැබුනු දේට වඩා අපෙන් උදුරගත්ත දේ බර වැඩියි.

කොහොමහරි, නිදහස ගන්නකොට ආසියාවේ ශක්තිමත්ම ආර්ථිකයක් අපිට තිබුණා. අපේ ආර්ථිකය දෙවැනි උනේ ජපානෙට විතරයි. ඒ වෙනකොට අපි තමයි දකුණු ආසියාවේ ආර්ථික බලවතා. ඒ කාලේ ඉන්දියාවේ කොරමැන්ඩල් වෙරළේ මේ කොනේ ඉඳං මලබාර් වෙරළේ එහා කොන වෙනකන් හැම වරායකින්ම අවුරුද්දකට උපයාගත්ත මුළු ආදායමට වඩා අපේ කොළඹ වරායෙන් එක මාසෙක උපයපු ආදායම වැඩියි. හිතාගනන පුළුවන්ද..? අපි එදා හිටපු තත්ත්වය. අද අපි ඉන්නේ කොතනද..?

කවුරුහරි ලෝකේ මැව්ව නම් ඒ මවපු කෙනා ලංකාව මවලා තියෙන්නේ හරි අපූරු තැනක. ලංකාවේ පස හරිම සාරවත්. අරිය ජලවහන පද්ධතියක් තියෙන සරුසාර රටක්. වටේම මුහුද. ලෝකේ බටහිර ඉඳං නැගනහිර වෙනකං යා කරන මුහුදු මාර්ග වලට වැදගත් තිප්පොලක්. ඉතිං මේ පිහිටීම රටක් හැටියට අපිට බොහෝමවැදගත්. නමුත් අපි ඒ පිහිටීමෙන් අපේ රටේ සම්පත් වලින් හරියට වැඩක් අරන් තියෙනවද..? නෑ..! ඒක තමයි ඇත්ත.

අපේ දෙමව්පියෝ උපදිනකොටත් අපේ රට දියුණුවෙමින් තිබුණේ. තාමත් අපේ රට දියුණු වෙනගමන් තමයි තියෙන්නේ.දියුණු වෙනවා; දියුණු වෙනවා; දියුණු වෙනවා ඉවරයක් නෑ. කවදද අපි ඇත්ටම දියුණු වෙන්නේ..? අපි නිදහස ගන්නකොට සිංගප්පූරුව කියලා රටක් තිබුණේ නෑ. නමුත් අද ඒක ලෝකේ ආයෝජනය සඳහා සුදුසු අංක 1 වාණිජ නගරය. 1959 දී ලංකාවට ආපු සිංගප්පූරුවේ පළමුඅගමැති වුණු ලී ක්වාන් යූ මහත්තයා එහේ ගිහින් කිවුවලු “මම මේ රට කවදා හරි කොළඹ නගරය වගේ කරනවා“ කියලා. 1978 එහේ ගිහින් ආපු ජේ.ආර් ජයවර්ධන මහත්තයා කිවුවලු “මම මේ රට කවදාහරි සිංගප්පූරුවක් කරනවා“ කියලා. ලී ක්වාන් යූ මහත්තයා තමන්ගේ ස්වංලිඛිත චරිතාපදානයේ සඳහන්කරලා තියෙනවා “අපි උදුරගත්තේ ලංකාවේ සංවර්ධනය“ කියලා. ඉතිං අපේ සංවර්ධනය අපිට අහිමි වෙච්ච එකට වගකියන්න ඕනේ කවුද..? අපේ රටේ හිටපු පාලකයන්ගේඅදූරදර්ශී තීරණ තමයි එදා ඉඳං අද වෙනකන් අපේ රට එකතැන පල්වෙන්න හේතු වෙලා තියෙන්නේ.රට ගැන හිතන්නේ නැති උනාට බඩ ගැන හිතන මිනිස්සු බහුතරයක් ඉන්න රටක පාලකයන්නට තමන්ගේ හිතුමනාපෙට තමන්ට උවමනා විදිහට රට ගෙනියන්න ඕනෑතරම් ඉඩ තියෙනවා. කාලෙකදි ඇට අට, තවත් කාලෙකදි 3.50ට පාන්, මේ වගේ පුහු පොරොන්දු වලට රැවටිලා තමයි අපේ මිනිස්සු පාලකයන් පත් කරගත්තේ.

නිදහස දිනාගෙන අවුරුදු 10ක් ගතවෙන්න කලින් සිංහල, දෙමළ භාෂා ගැටලුව ආවා. ඒක ඕපපාතිකව පහළ උන දෙයක්නෙමෙයි. සිංහල, දෙමළ නායකයන්ගේ අමන වැඩ හින්දා ඇතිවුණ දෙයක්. කාලකණ්නි බඩගොස්තරවාදී දේශපාලකයන්ගේ උවමනා එපාකම් පිරිමහන්න ගිහින් අනිතිමේ දී දහස්ගණනනක් එකම රටේ මිනිස්සු දෙපිලකට බෙදිලා මිනීමරාගත්තා. ඊටපස්සේ වෙනම රටක් ඕනේ කියලා අවුරදු 30ක් යුද්ද කළා. අන්තිමේ යුද්දේ ඉවර උනාට දිනපු කෙනෙක් නෑ. තවමත් ඒ තුවාලේ පැසවනවා. හොඳකරගන්න උත්සහ කරනවා වෙනුවට තව තවත් එ්ක පාරව ගන්නවා.

ඔය අතරේ 71‘ දීත් 89‘ දීත් ලංකාවේ තරුණ අරගල 2ක් ඇතිවුණා. කොහොමහරි ඒ අරගල යටපත් කරන්න පාලකයන්ට පුළුවන් උනා. නමුත් එදා ඒ අරගල ඇති උනේ ඇයි..? ඒ අරගල කිරීමෙන් බලාපොරොත්තු උනේ මොනවද..? කියලා කවුරුවත් කාගෙන්වත් ඇහුවේ නෑ. ලක්ෂයකට වඩා තරුණ ජීවිත මේ අරගල දෙකේදිම රටට නැති උනා. එදා ඒ අරගල යටපත් කළා ඇරෙන්න ඒවා ඇතිවුනු මූලබීජයන් මෙනවද කියන්න කවුරුත් අඳුනගත්තේ නෑ.

අපේ රටේ සාක්ෂරතාවය 98%යි. ඒක දකුණු ආසියාවේ ඉහළම අගය. සේවා නියුක්තියත් දකුණු ආසියාවේ අනිත් රටවලට වඩා ඉහළයි. නමුත් අපේ එක පුද්ගල ආදායම, ආර්ථික වර්ධන වේගය, දළ ජාතික නිෂ්පාදිතය දකුණුආසියාවේ ගොඩක් රටවලට වඩා අඩුයි. ඒ ඇයි..? නිදහස ලබාගන්න කොට දකුණු ආසියාවේ ශක්තිමත්ම ආරථිකය තිබුන රට දැන් දුර්වල වෙන්න හේතු මොනවාද..? අංක එක, මේ දේශපාලන රටාව. එදාවේල හම්බකරගන්න උත්සහකරන ජනතාවකුත් ඒකටම හරියන බඩගොස්තරවාදී දේශපාලන නායකයන් පිරිසකුත් ඉන්න අපේ රටේ කාලෙන් කාලෙට එන ඡන්ද නිකන් මූණුමාරු කරන සෙල්ලමක් විතරයි. එක එක ආණ්ඩුවල බොරු සෝබන වැඩ ඇරෙන්න පොදු දේශපාලන ආකෘතියක් කවුරුත්ම අනුගමනය කරන්නේ නෑ. හොඳට බැලුවොත් නිදහසෙන් පස්සේ අපේ රටේ පාලනය මාරු වෙලා තියෙන්නේ පවුල් කීපයක් අතර. 72‘ ත් 78‘ ත් රටේ මූලික නීතිය ඉන්න පාලකයන් තමන්ට ඕනේ විදහට වෙනස් කරගත්තා ඇරෙන්න රටට ඕනේ විදිහට යමක් කළාද කියන එක සැකයි. මේ ගඳගහන දේශපාලන රටාව වෙනස් නොකර කිසිදෙයක් කරන්න බෑ.

දෙවැනි කාරණය තමයි මේ රටේ නිශ්චිත ආර්ථික මූලෝපායක් නැති එක. 70‘ ආනයන ආදේශක සංවෘත අර්ථිකයක් අත්හදා බැලුවා.අසාර්ථකයි. 78‘ අපනයන අභිමුඛ විවෘත ආර්ථිකයක් හඳුන්වා දුන්නා. පේන්න තරම් සාධනීය බවක් නෑ. අපේ රටේ විදේශ විනිමය උපයන මූලික ආකාර 3 තමයි ඇඟළුම් කර්මාන්තය, විදේශ සේවා නියුක්තිය හා තේ. සේවා නියුක්තියෙන් වැඩි කොටසක් නුපුහුණු අය. නමුත් අද වන විට අපිට වඩා ලාභදායි ආයෝජන පරිසරයක් වියට්නාමය, බංගලාදේශය, ඉන්දියාව වගේ රටවල පවතිනවා. ඒ නිසා අපේ රටට ආපු ආයෝජකයන් බුරුතුපිටින් තමන්ගේ ආයෝජන ඒ රටවලට ගෙනියනවා. අපේ පවතින ආර්ථික රටාව තිරසාර නෑ. නවෝත්පාදනය සිදුවෙන්නේම නැතිතරම්. උගත් ඉහළ නිපුණතාවයක් ඇති දේශිය වෘත්තියවේදීන් රටහැර යනවා. බුද්ධිගලනය නවත්වන්න විකල්පයක් නෑ. ඒ වගේම අපේ රටේ ආදායම් බෙදීයාමේ ලොකු ගැටළුවක් තියෙනවා. රටේ ජනගහනයෙන් 70%ට බෙදෙන්නේ ජාතික ආදායමෙන් 30%ක් විතරයි. මේ යන පීල්ල අමාරුවෙන් හරි වෙනස් කලේ නැති උනොත් අපේ ආර්ථිකය යන්නේ අගාධයට. මේ ගැටළුවලට විසඳුමක් හොයන්නේ නැතුව ආර්ථිකය හදන්න බෑ.එක එක කාලෙට එක එක මොඩල් වලට රට ගෙනියන්න හැදුවා මිසක් අපිට ගැලපෙනඅපේ ආකෘතියක් කවුරුත් අත්හදාබැලුවේ නෑ. එහෙම කරන්න උවමනාවකුත් නෑ.

තුන්වෙනි සාධකය තමයි පවතින සමාජ රටාව. අපේ රටේ තියෙන්නේ අනුකරණ සමාජ රටාවක්. ස්වාධින චින්තනයකට හුරුවෙලා නෑ. එක එක රැලි පස්සේ එක එක කාල වලදී ගහගෙන යනවා. “අපිට මෙකෝ...“ “අපිට වැඩක් නෑ ඕවා...“ “ඕක කරනන් පුළුවන් කාටද..?“ මේ වගේ පසුගාමී අදහස්වල එල්ලිලා ඉන්න පරාධීන චින්තනයක් තමයි මේ සමාජ රටාව තුළ අපේ මිනිස්සුන්ට තියෙන්නේ. නමුත් හැම තැනම තරඟය. ඉගෙනීම, බෙහෙත්-හේත්, ඇඳුම්, රස්සාව මේ හැදෙයක්ම කරන්නේ තරඟෙට. මේ තරඟයට මුලික හේතුව පවතින නව ලිබරල් ආර්ථික රටාව. ආත්මාරථකාමී, සාරධර්ම නැති, සංස්කෘතියක් නොහඳුනන රොබෝවරු පිරිසක් තමයි මේ සමාජ රටාව තුල ජීවත් වෙන්නේ.

ඇත්තටම අපි තවමත් නිදහස් නෑ... මේ සමාජ, දේශපාලන, ආර්ථික රටාව තුල අපි අපි විසින්ම විලංගු දමාගත්ත වහල්ලු විතරයි. ඒ විලංගු බිඳින්න පුළුවන් අපිටම විතරක් බව අපි තාම දන්නේ නෑ. එහෙම හිතන්න තරම් ස්වාධීන චින්තනයක් අපිට නෑ. අපි අතීතකාමයෙන් ඇස් අන්ධකරගෙන නිසා අනාගතයට යන පාර පේන්නේ නෑ. අපි අපේ අත්වල තියෙන විලංගු පාට කරගෙන මේ පවතින රටාවට බැණ බැණ ඔහේ ඉන්නවා විතරයි. නමුත් ඒක වෙනස් කරනන් උත්සහ කරන්නේ නෑ.

නිදහසේ හිතන්න පුරුදුවුන දාට නිදහස උදාවේවි..!